De vruchten van de hyacinten beginnen te zwellen. In juni zullen de zaden rond de moederplanten op de bosbodem vallen. In het najaar zal een worteltje uit het zaad komen en het trachten in de bodem te trekken. Dat zal alleen lukken waar bezoekers en fotografen niet op de eeuwenoude luchtige bosbodem zijn gaan staan. Want spijtig genoeg lopen de sporen van de bezoekers die de paden verlaten hebben als blijvende littekens door de vegetatie. Zelfs van de bladeren van de hyacinten blijft niets meer over. Op die plaatsen hebben de bladeren ook geen nieuw bolletje voor volgend jaar kunnen maken. En de bodem is door de betreding te verdicht om nieuwe plantjes te laten kiemen. Dat blijft een kale plek.  Het lijken paden, maar een maand geleden waren die er niet. Instagram, Facebook en Twitter zijn weer aangevuld met ontelbare foto’s van hyacinten en selfies, het bos is weer ontelbare hyacinten voor altijd kwijt en nieuw getrokken paden rijker. Waarom niet gewoon genieten zonder te vernielen van wat zo mooi, kwetsbaar en zeldzaam is? Zonde. In een foto van een bos met bloemen kun je niet wandelen en kun je de hyacinten niet ruiken. Dat kan enkel in een echt bos met bloemen. Maar dan mogen ze wel niet kapot gelopen worden.